Cor Vermeulen is voor de eerste keer vier dagen wezen vissen op de Lieser in Manderscheid en deelt met ons zijn ervaringen...
Ik kom net terug van vier heerlijke dagen vliegvissen in de Lieser. De waterstand was - volgens kenners - zeldzaam laag, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had alle dagen het parcours voor mezelf en er bleven genoeg poelen over om te bevissen.
Vrijwel alle vissen die ik zag stijgen heb ik ook gevangen. Al moest ik daarvoor wel de nodige vliegjes over laten drijven. Zwarte klinkhamertjes werden niet genomen. Raar, want da's toch een knap universeel patroon. Zeer succesvol bleek uiteindelijk de loop wing emerger in maat 14 en 16 (zie Leon Janssen, Wondervliegen 2, blz. 41). Eigenlijk de enige redelijk lichtgekleurde vlieg die ik bij me had. Ik had voornamelijk donkere vliegjes gebonden, maar zag bij de Lieser bijna alleen insecten met een lichte kleur, tot op het crèmewitte af.
Je voelt je een hele vliegvismeneer als je vliegje vrijwel direct gepakt wordt na een geslaagde rolworp tussen de boomtakken door. Ik heb slechts één vliegje aan die boomtakken achter moeten laten. Kan gebeuren, maar ik had op erger gerekend. Op de tweede dag ben ik een meter of wat naar beneden gedonderd nadat ik klauterkabouter op een richeltje in de rotswand was geklommen om wat stijgende forellen goed aan te kunnen werpen. Geen vis meer gevangen in die poel, maar gelukkig niets gebroken of zo.
Als vogelaar haal je ongetwijfeld je hart op aan de Lieser. Ik heb er allerlei vogels en vogeltjes gezien waarvan ik de naam niet weet (behalve dan de merel en de ijsvogel), maar die er allemaal prachtig uitzagen.
Het halen van je Fischereischein in een Duits Rathaus is een belevenis op zich. Ik waande me terug in de jaren tachtig en wat zijn die Duitsers toch gek op stempels. Dat wist ik al van een Duitse cliënt die ik enige tijd geleden sprak. Of ik de stukken die ik hem aangeleverd had niet van wat officieel ogende stempels kon voorzien. Dat zou namelijk meer indruk bij de Duitse fiscus maken ...
Ik verbleef in Haus Burgblick, dat door de onstuimige groei van wat naaldbomen binnenkort mogelijk wordt omgedoopt tot Haus Baumblick (mijn kamer had overigens wel uitzicht op de burcht!). Echt een aanrader voor als je een keer niet zelf wilt koken. In je complete vliegvisuitrusting over het hooggelegen Lieserpfad terug naar het hotel lopen, levert ook bizarre ontmoetingen op met de licht geklede wandelaars die hun ogen niet kunnen geloven en spontaan de slappe lach krijgen.
Voor herhaling vatbaar!
Groeten Cor